Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Υπάρχει το παιδί μέσα μας; Έχουμε ελπίδα!


 
Δημοσιεύιηκε στο http://www.vres-agrinio.gr την 21/01/2014)

Παιδί…. Μια λέξη που όλοι ξέρουμε γιατί υπήρξαμε παιδιά κάποτε. Ίσως ο χρόνος έχει πλέον ξεθωριάσει τις γλυκές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, σκεπάζοντάς τες με ένα πέπλο μυστηρίου κεντημένο με ερωτηματικά, αναζητήσεις και κρυφές επιθυμίες.
Ίσως μεγαλώνοντας μάθαμε να κουβαλάμε μόνο τις αρνητικές εμπειρίες, τις φοβίες, τις αποτυχίες, τις ανασφάλειες, τις πληγές, το θυμό, το κλάμα, αγνοώντας τη χαρά, την ανεμελιά, τον αυθορμητισμό, τη ζωηράδα, την αισιοδοξία, το παιδικό μας χαμόγελο και όλα εκείνα που μας γέμιζαν με ζεστασιά, ασφάλεια και ηρεμία. Γιατί;
Σε εσένα ενήλικα αναγνώστη απευθύνομαι. Γιατί; Γιατί ξέχασες το παιδί που υπάρχει μέσα σου; Γιατί το παγίδευσες; Γιατί το αγνόησες και μεγάλωσες ακολουθώντας το λεγόμενο «πρότυπο του ενήλικα»; Τι είναι όμως αλήθεια αυτό το πρότυπο;
Είναι ο κουστουμαρισμένος, σοβαρός, γεμάτος ευθύνες και άγχος άνθρωπος που παλεύει με την καθημερινότητά του, τις σκιές, τους αγγέλους και τους δαίμονες; Είναι ο «παντογνώστης» εγωϊστής, ο βαθιά «νυχτωμένος», ο παραπληγικός ιππότης αυτοεκτίμησης και αυτογνωσίας, ο φονιάς του ονείρου και των «θέλω» του που αρνείται να δει μέσα από την καρδιά και τη διαίσθηση ενός παιδιού, του παιδιού που έχει φυλακίσει, προκειμένου να φερθεί λογικά και δήθεν ώριμα; Είναι μήπως ο βιαστής της αυτοπεποίθησης, της αισιοδοξίας και του ρομαντισμού; Είναι μήπως το ρομποτάκι, το πιονάκι της οικονομικής και πολιτικής σκακιέρας; Είναι ο ιππότης με το αλουμινόχαρτο κι όχι ο ιππότης με πανοπλία όπως ένιωθε ως παιδί σε μάχες στις αλάνες; Είναι ο ύπουλος κατασκευαστής του έρωτα, του «βολικού» πλέον έρωτα ο οποίος αντικατέστησε το αγνό παιδικό ερωτικό χτυποκάρδι; Είναι ο υπονομευτής της αληθινής φιλίας αντικαθιστώντας την με ανούσιες, συμφεροντολογικές γνωριμίες;
Είναι μήπως ο δόλιος, ο επικίνδυνος πολλές φορές ενήλικας για τους οικείους και μη; Είναι μήπως ο επιφυλακτικός, φοβισμένος και ισοπεδωμένος από την καθημερινότητα βιοπαλαιστής; Είναι ο μη δημιουργικός, καταθλιπτικός, προδότης και προδωμένος των γύρω και του ίδιου του εαυτού; Είναι ο δειλός σκλάβος του συστήματος γεμάτος αγανάκτηση για το «τι μέλλει γενέσθαι»; Είναι ο σκληρά εργαζόμενος κι εξοντωμένος από τα υπερβολικά ωράρια ενήλικας γεμάτος απαισιοδοξία για το αύριο; Είναι ο ενήλικας εκείνος που ξεχνά να προσεύχεται γιατί δεν έχει ελπίδα και χρόνο; Είναι εκείνος ο ενήλικας που θα πουλήσει τα ψυχή του στο διάολο για μια άσπρη μέρα; Είναι ο ενήλικας εκείνος που τρέχει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους για το χάπι της ευτυχίας αν προλάβει να σώσει τα χαμένα κομμάτια του εαυτού του πριν αυτοκτονήσει; Είναι η «Μαίρη Παναγιωταρά» το κορίτσι του γνωστού τραγουδιού, η εκπρόσωπος πολλών γυναικών σήμερα; Πού είναι πλέον το παιδί σε όλους αυτούς τους τύπους ενηλίκων; Σας ρωτώ; Πουθενά….
Υπάρχει αυτό το παιδί αλήθεια; Υπάρχει. Τι κάνει μέσα από τη φυλακή που το «τοποθετήσαμε»; Ζει, ονειρεύεται, αγαπά, γελά, είναι πληγωμένο μα αισιόδοξο, πιστεύει, οραματίζεται, ερωτεύεται και είναι αυθόρμητο… Όσοι ενήλικες άφησαν το παιδί να δραπετεύσει από μέσα τους ηρέμησαν, ευτύχησαν, ζωήρευσαν, απόλαυσαν απλές καθημερινές στιγμές μέσα από το χαμόγελο και το παιχνίδι, μέσα από έρωτες και φιλίες, μέσα από δημιουργικές και ρομαντικές πινελιές στο δικό τους καμβά. Όσοι τόλμησαν να μη μπουν σε καλούπια αν και εκκεντρικοί για τους άλλους ή τρελοί ή παράλογοι είδαν το νόημα της ζωής. Έζησαν χωρίς απλά να υπάρχουν. Έζησαν κάθε μέρα σα να ήταν η τελευταία. Έμαθαν να σέβονται, να εκτιμούν, να ευχαριστούν, να ξεχνούν και να συγχωρούν. Αν βρείτε το παιδί μέσα σας λοιπόν υπάρχει ελπίδα… «Υπερασπίσου το παιδί…υπάρχει ελπίδα…»
Σας αφιερώνω το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου «Κάποτε θα ’ρθουν».

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Κάποτε θα 'ρθουν
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Σόφη Λύσσαρη (Sophie Lyssari)
Ποιήτρια/στιχουργός/αρθρογράφος/συγγραφέας/καθ. αγγλικής φιλολογίας-δημιουργικής γραφής (Brunel University)/writing coach

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου