"ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΛΕΚΕΣ ΑΠΟ ΚΡΑΣΙ" (σύντομη ιστορία)

"ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΛΕΚΕΣ ΑΠΟ ΚΡΑΣΙ"

Μπήκε στο δωμάτιο σαν αερικό με μια δροσιά αυγής.

Ο ήχος από τις γόβες επιβλητικός κι αρχοντικός σε ρυθμό τελετουργίας και χτύπου ρολογιού συνάμα..

Τακ,τακ,τακ τακ τακ τακ...

Σταμάτησε στη μέση του δωματίου απότομα.Σιωπή...Το βλέμμα της βαθύ σαν τη θάλασσα.Τα μαλλιά της ξανθά, κυματιστά, μακριά με τελείωμα μιας ατίθασης μπούκλας.Το άρωμά της γιασεμί κι εξωτικό λουλούδι ευωδίασε το χώρο.Κοίταξε γύρω της ερευνητικά.Ήταν συγκεντρωμένοι εκεί.Τους μέτρησε.Δέκα στο σύνολο.

"Λείπει ένας και δε θα 'ρθει. Ας μιλήσουμε εμείς οι υπόλοιποι."

"Μα εσύ έχεις να μας ανακοινώσεις κάτι" σχολίασε ένας από τους δέκα καλεσμένους.

"Σωστά.Η ευθύνη που ανέλαβα ήταν μεγάλη.Το γνωρίζετε όλοι αυτό.Τα κατάφερα με επιτυχία.Όμως υπήρχαν πολλά εμπόδια από κείνον. Το ταξίδι αυτό με έφθειρε. Ήταν σα να είχα το κεφάλι μου μέσα στο νερό κι εκεί που το έβγαζα απότομα για να ανασάνω ανέπνεα καπνό φωτιάς και πνιγόμουν από τον μολυσμένο αέρα ."

"Τον αέρα που φούμαρε εκείνος.Σωστά;"σχολίασε μία από τις καλεσμένες.

"Σωστά. Τον δικαιολογούσα όλο αυτό τον καιρό σε σας.Είχα υπομονή και ήμουν σταθερή στο σκοπό μου.Κι όλα αυτά γιατί τον αγαπούσα.Θέλω απόψε να δείτε κάτι.

Προχώρησε στο δωμάτιο και άνοιξε την ντουλάπα.Πήρε ένα στέμμα μέσα από τη βαλίτσα της.Το φόρεσε.

"Τώρα είμαι Βασίλισσα.Σωστα; Δίνω διαταγές κι οι σκλάβοι εκτελούν.Σωστά;"

Αφού τελείωσε τη φράση της, έβγαλε το στέμμα.Το άφησε στο πάτωμα. Ξάπλωσε χάμω.Τα μαλλιά της σκούπισαν το μάρμαρο.Το λευκό της φόρεμα τσαλακώθηκε.Τα πόδια της φάνηκαν γυμνά μέσα από το φόρεμα.Τέντωσε τα χέρια της με τις παλάμες ανοιχτές προς το ταβάνι.Οι καλεσμένοι την κοιτούσαν έκληκτοι.Τι προσπαθούσε να κάνει;

"Έμαθα στη ζωή αγαπητοί να κοιμάμαι στο πάτωμα μαζί με τα σκουλήκια. Δε χρειάζομαι καν φόρεμα.Εσείς μάθατε να νιώθετε θεοί.Κι οι θεοί πρέπει να έχουν μόνο σκλάβους.Πρέπει να μη κοιμούνται στο πάτωμα.Πρέπει να ζουν μέσα στην πολυτέλεια.Όχι δε συμφωνώ."

Κι ενώ ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα τράβηξε με βία το λευκό κι αέρινο φόρεμα.Το έσκισε.Το πέταξε στην άκρη στα πόδια ενός καλεσμένου κι έμεινε ολόγυμνη μπροστά τους φορώντας μόνο τις γόβες της.Όλοι πάγωσαν.Χάιδεψε έντονα το γυμνό της στήθος κοιτώντας τους κατάματα.Κι όταν ανταποκρίθηκε το σώμα της στο ερέθισμα του δικού της αγγίγματος σηκώθηκε απότομα και μπουσούλησε επιδεικτικά κατευθυνόμενη προς το στέμμα της.

"Τώρα φαίνομαι μια σκλάβα σωστα; Δεν έχω τίποτα.Δε φοράω στέμμα.Δε δίνω διαταγές.Φαίνομαι ένα τίποτα...Λάθος..Εκεί είναι το στέμμα μου."

Μπουσούλησε προς το στέμμα της.Το φόρεσε κι άρχισε να γελά.

"Ειμαι μια γυμνή Βασίλισσα τώρα.Ελεύθερη.Κι ας φαινόμουν μια σκλάβα στα μάτια σας.Έχω τη δύναμη να επιλέγω εγώ πότε θα φορώ το στέμμα μου και πότε θα το βγάζω.Πότε θα δίνω διαταγές και πότε θα υπακούω.Πότε θα φορώ ένα φόρεμα και πότε θα είμαι γυμνή στο πάτωμα.Εγώ αποφασίζω για μένα.Κανένα σύστημα.Γιατί ανήκω σε όλα τα συστήματα και σε κανένα ταυτόχρονα.Γιατί στον πόλεμο κανένα σύστημα δε με βοήθησε.Απλά κοιτούσε πώς λειτουργώ.Λες κι ήμουν ηθοποιός σε μια οθόνη κι όλοι ως θεατές μασούσαν τα ποπ κόρν τους για να δουν το τέλος μου.Βέβαια οι θεατές θέλουνε πάντα δράμα.Μελόδραμα.Κι εσείς θεατές ήσασταν στο δικό μου ταξίδι.Καμία παρέμβαση.Θέλατε να δείτε τα όριά μου.Ε, ναι λοιπόν δεν έχω όρια.Εσείς έχετε όρια.Τα δικά μου όρια ξεπέρασαν τα όρια του σύμπαντος.Γιατί είχα αγάπη μέσα μου.Πίστη στη ζωή πως δε θα λυγίσω σε καμία δυσκολία.Ήξερα να αποχωρώ ως νικήτρια όχι ως νικημένη.Εσείς ήρθατε στη γη να δείτε πώς είναι η ζωή εδώ; Δε θα τολμούσατε καν.Εγώ τόλμησα γιατί είχα ένα σκοπό.Και τώρα το στέμμα μου θα το βάλω ντεκόρ στο δωμάτιό μου.Δε χρειάζομαι στέμμα για να έχω αρχοντιά.Έχω αρχοντιά ψυχής."

Σηκώθηκε γυμνή από το πάτωμα, φόρεσε το στέμμα της κι άρχισε να χορεύει περιστροφικά με ταχύτητα ανοίγοντας τα χέρια της.διάπλατα σα φτερά. Κι ένιωσε να πετάάάάά

"Βλέπετε πετάω και χωρίς φτερά.".

Σταμάτησε ζαλισμένη.Κατευθύνθηκε στο μεγάλο τραπέζι κι άφησε το στέμμα της εκεί.

"Από δω και πέρα το στέμμα μου θα καλύπτει το λεκέ από το κρασί που έχει το τραπεζομάντιλο.Αυτό το στέμμα θα κρύβει λεκέδες.Εγώ είμαι ξάστερος ουρανός.Αλήθεια εσείς θα αποχωριζόσασταν το στέμμα σας; Βλέπετε είμαι η ζωντανή απόδειξη μιας κατάστασης ανεξαρτησίας.Δίχως στέμμα, δίχως φτερά, δίχως ύφος, δίχως εγωισμό.

Απλότητα, πίστη, υπομονή, αγάπη, μαχητικότητα, αναμνήσεις. Αυτός είναι ο θησαυρός μου... Εσείς τι θησαυρό έχετε αλήθεια;"

Σιωπή από τους δέκα καλεσμένους...

Σόφη Λύσσαρη

καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University

copyright 15-10-2017