Ο Dr David T αναλάμβανε περιπτώσεις χαρισματικών παιδιών και κατέγραφε τις ιστορίες τους.
Chris:
Καθόμουν στο γραφείο κι έγραφα μία εργασία για το Πανεπιστήμιο. Ήταν νύχτα, γύρω στις δέκα αν θυμάμαι καλά.
Ξαφνικά ένιωσα την έντονη επιθυμία να ντυθώ, να φύγω από το σπίτι και να κατευθυνθώ σε ένα συγκεκριμένο στίγμα. Δεν ήξερα το λόγο. Αργότερα, όταν εξελίχτηκα, γνώριζα όλες τις πληροφορίες κάθε «αποστολής» μου.
Ένιωσα σα ρομποτάκι. Την πληροφορία την είχα πάρει από το αγγελικό φως που με έλουζε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων με κατεύθυνε. Δε φοβόμουν. Ένιωθα απλά μία ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί.
Ετοιμάστηκα αμέσως. Περπάτησα γρήγορα. Ο προορισμός μου ήταν δύο τετράγωνα πιο κάτω. Μόνος μέσα στη νύχτα με τη σιωπή μίας θείας σοφίας που με καθοδηγούσε. Κατευθύνθηκα σε μία γέφυρα.
Τότε κατάλαβα το λόγο. Μία γυναίκα ήταν έτοιμη να αυτοκτονήσει. Πλησίασα διακριτικά για να μη τη φοβίσω.
Είχα μία αδυναμία στις περιπτώσεις αποτροπής αυτοκτονιών. Είχα αυτοκτονήσει στην προηγούμενη ζωή μου κι είχα μετανιώσει γι’ αυτό. Την ώρα που ξεψυχούσα κι όλοι οι αγαπημένοι μου έκλαιγαν πάνω από το άψυχο κορμί μου ήταν πια αργά. Ούτε συγγνώμη δε μπορούσα να ζητήσω. Δυστυχώς.
Η γυναίκα με είδε να πλησιάζω.
«Μη με πλησιάσεις. Θα πηδήξω! Δεν αστειεύομαι!»
Κλασική η αντίδραση δειλίας. Έβγαζε μία άμυνα. Χαμογέλασα.
«Καλησπέρα. Δε θα μου πεις μία καλησπέρα;»
Η γυναίκα απόρησε. Χαμογέλασε.
«Καλησπέρα»
«Τώρα νιώθω καλύτερα. Με λένε Chriς και είμαι ο φύλακας άγγελός σου απόψε. Θα ήθελες να μου πεις γιατί θέλεις να αυτοκτονήσεις; Να ξέρει κάποιος το λόγο βρε παιδί μου. Μα να φύγεις με σιωπή; Δεν είναι ωραίο. Ούτε στις ταινίες παίζει αυτό το σενάριο. Πάντα κάποιος αφήνει ένα σημείωμα. Έχεις γράψει κάτι; Ή κάνεις κάτι σωστά ή δε το κάνεις. Είσαι κι όμορφη κοπέλα σα drama queen. Δε θα σου ταίριαζε μία αυτοκτονία μέσα στη νύχτα και στη σιωπή. Σωστά;»
«Μα τι βλακείες είναι αυτές; Δε θέλω να σου πω. Πολύ περίεργος τύπος είσαι βρε παιδάκι μου. Μένεις εδώ κοντά;»
«Ναι, λίγο πιο κάτω. Ήρθα να πάρω λίγο αέρα για να σκεφτώ τα προβλήματά μου.»
« Τι προβλήματα έχεις;» ρώτησε η γυναίκα.
« Έχω να προτείνω κάτι. Θέλεις να περπατήσουμε, να ανταλλάξουμε τα προβλήματά μας και να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σου; Έχεις κάποιον να σε περιμένει εκεί;»
«Έχω το γιο μου.»
«Πόσο χρονών είναι ο γιος σου;»
« Δέκα.»
« Τέλεια. Η καλύτερη ηλικία για να έχει στήριγμα και φίλη τη μητέρα του. Σε ποιον θα λέει τα γκομενικά του αν πάθεις κάτι; Με ποιον θα διαβάζει; Ποιος θα του μαγειρεύει το αγαπημένο του φαγητό; Ποιος θα τον αγκαλιάζει όταν φοβάται; Ποιος θα νιώσει ενοχή για το θάνατό σου; Ποιος θα του κρατά το χέρι όταν είναι άρρωστος; Με ποιον θα λέει αστεία; Με ποιον θα τσακώνεται; Έχεις καταλάβει ότι είσαι μητέρα κι ο Θεός σου χάρισε αυτό το παιδί για να είσαι ο φύλακας άγγελός του; Έλα κατέβα. Θα σε πάω σπίτι. Θα πάρουμε και παγωτό στο δρόμο. Ένα και για κείνον Να του κάνεις έκπληξη και να δικαιολογήσεις την απουσία σου! Κερνάω!»
«Έτσι απλά; Μα δε σε ξέρω καν. Ποιος είσαι; Πώς σε λένε;» ρώτησε σαστισμένη η γυναίκα
«Σου είπα πριν ,αλλά είχες το νου σου στην αυτοκτονία, γαμώ το μπέλά μου.Chris με λένε. Εσένα;»
«Julie.Χάρηκα.»
«Εγώ θα χαρώ αν κατέβεις από τη γέφυρα. Είσαι καλή ακροβάτης. Να, δες και κάποιο ταλέντο σου.»
«χι,χι… Πλάκα έχεις. Μπορείς να μου δώσεις το χέρι σου να κατέβω;»
Άπλωσα το χέρι μου ψύχραιμα. Η καρδιά μου φτερούγισε. Τη σταθεροποίησα στο έδαφος.
«Αυτό ήταν το χέρι του Θεού» της είπα κι εκείνη με αγκάλιασε βουρκωμένη
«Σε ευχαριστώ πολύ Chris.»
«Εκείνον ευχαρίστησε. Ξεκινά μία νέα ζωή από σήμερα βράδυ. Δε θα σε αφήναμε να πεθάνεις. Όχι απόψε.»
« Ποιοι δε θα με αφήνατε;»
«Εμείς οι άγγελοι…» ψιθύρισα και την έπιασα αγκαζέ.
Μιλήσαμε για τα προβλήματά μας καθ’ οδόν. Αγοράσαμε παγωτό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι της, την κοίταξα στα μάτια.
«Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να αυτοκτονήσεις, κοίτα το παιδί σου στα μάτια και πες το. Πες πως θέλεις να αυτοκτονήσεις. Κι αν έχεις τα κότσια να το κάνεις μετά από αυτό, θα με απογοητεύσεις.»
Με αγκάλιασε.
«Έλα για φαγητό αύριο το μεσημέρι. Θέλω να γνωρίσεις το παιδί μου.»
«Με μεγάλη μου χαρά! Θα τηλεφωνηθούμε για την ώρα. Άντε τρέχα σπίτι σου. Μη λιώσει το παγωτό! » σχολίασα γελώντας.
Όταν έφτασα σπίτι,άνοιξα ένα τετράδιο και σημείωσα το όνομα Julie. Αυτό ήταν το τετράδιο με τα ονόματα ανθρώπων που είχα βοηθήσει μέχρι τότε και προσευχόμουν γι' αυτούς κάθε βράδυ...
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 28-11-17
κατηγορία:μεταφυσικό,μυστήριο
Chris:
Καθόμουν στο γραφείο κι έγραφα μία εργασία για το Πανεπιστήμιο. Ήταν νύχτα, γύρω στις δέκα αν θυμάμαι καλά.
Ξαφνικά ένιωσα την έντονη επιθυμία να ντυθώ, να φύγω από το σπίτι και να κατευθυνθώ σε ένα συγκεκριμένο στίγμα. Δεν ήξερα το λόγο. Αργότερα, όταν εξελίχτηκα, γνώριζα όλες τις πληροφορίες κάθε «αποστολής» μου.
Ένιωσα σα ρομποτάκι. Την πληροφορία την είχα πάρει από το αγγελικό φως που με έλουζε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων με κατεύθυνε. Δε φοβόμουν. Ένιωθα απλά μία ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί.
Ετοιμάστηκα αμέσως. Περπάτησα γρήγορα. Ο προορισμός μου ήταν δύο τετράγωνα πιο κάτω. Μόνος μέσα στη νύχτα με τη σιωπή μίας θείας σοφίας που με καθοδηγούσε. Κατευθύνθηκα σε μία γέφυρα.
Τότε κατάλαβα το λόγο. Μία γυναίκα ήταν έτοιμη να αυτοκτονήσει. Πλησίασα διακριτικά για να μη τη φοβίσω.
Είχα μία αδυναμία στις περιπτώσεις αποτροπής αυτοκτονιών. Είχα αυτοκτονήσει στην προηγούμενη ζωή μου κι είχα μετανιώσει γι’ αυτό. Την ώρα που ξεψυχούσα κι όλοι οι αγαπημένοι μου έκλαιγαν πάνω από το άψυχο κορμί μου ήταν πια αργά. Ούτε συγγνώμη δε μπορούσα να ζητήσω. Δυστυχώς.
Η γυναίκα με είδε να πλησιάζω.
«Μη με πλησιάσεις. Θα πηδήξω! Δεν αστειεύομαι!»
Κλασική η αντίδραση δειλίας. Έβγαζε μία άμυνα. Χαμογέλασα.
«Καλησπέρα. Δε θα μου πεις μία καλησπέρα;»
Η γυναίκα απόρησε. Χαμογέλασε.
«Καλησπέρα»
«Τώρα νιώθω καλύτερα. Με λένε Chriς και είμαι ο φύλακας άγγελός σου απόψε. Θα ήθελες να μου πεις γιατί θέλεις να αυτοκτονήσεις; Να ξέρει κάποιος το λόγο βρε παιδί μου. Μα να φύγεις με σιωπή; Δεν είναι ωραίο. Ούτε στις ταινίες παίζει αυτό το σενάριο. Πάντα κάποιος αφήνει ένα σημείωμα. Έχεις γράψει κάτι; Ή κάνεις κάτι σωστά ή δε το κάνεις. Είσαι κι όμορφη κοπέλα σα drama queen. Δε θα σου ταίριαζε μία αυτοκτονία μέσα στη νύχτα και στη σιωπή. Σωστά;»
«Μα τι βλακείες είναι αυτές; Δε θέλω να σου πω. Πολύ περίεργος τύπος είσαι βρε παιδάκι μου. Μένεις εδώ κοντά;»
«Ναι, λίγο πιο κάτω. Ήρθα να πάρω λίγο αέρα για να σκεφτώ τα προβλήματά μου.»
« Τι προβλήματα έχεις;» ρώτησε η γυναίκα.
« Έχω να προτείνω κάτι. Θέλεις να περπατήσουμε, να ανταλλάξουμε τα προβλήματά μας και να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σου; Έχεις κάποιον να σε περιμένει εκεί;»
«Έχω το γιο μου.»
«Πόσο χρονών είναι ο γιος σου;»
« Δέκα.»
« Τέλεια. Η καλύτερη ηλικία για να έχει στήριγμα και φίλη τη μητέρα του. Σε ποιον θα λέει τα γκομενικά του αν πάθεις κάτι; Με ποιον θα διαβάζει; Ποιος θα του μαγειρεύει το αγαπημένο του φαγητό; Ποιος θα τον αγκαλιάζει όταν φοβάται; Ποιος θα νιώσει ενοχή για το θάνατό σου; Ποιος θα του κρατά το χέρι όταν είναι άρρωστος; Με ποιον θα λέει αστεία; Με ποιον θα τσακώνεται; Έχεις καταλάβει ότι είσαι μητέρα κι ο Θεός σου χάρισε αυτό το παιδί για να είσαι ο φύλακας άγγελός του; Έλα κατέβα. Θα σε πάω σπίτι. Θα πάρουμε και παγωτό στο δρόμο. Ένα και για κείνον Να του κάνεις έκπληξη και να δικαιολογήσεις την απουσία σου! Κερνάω!»
«Έτσι απλά; Μα δε σε ξέρω καν. Ποιος είσαι; Πώς σε λένε;» ρώτησε σαστισμένη η γυναίκα
«Σου είπα πριν ,αλλά είχες το νου σου στην αυτοκτονία, γαμώ το μπέλά μου.Chris με λένε. Εσένα;»
«Julie.Χάρηκα.»
«Εγώ θα χαρώ αν κατέβεις από τη γέφυρα. Είσαι καλή ακροβάτης. Να, δες και κάποιο ταλέντο σου.»
«χι,χι… Πλάκα έχεις. Μπορείς να μου δώσεις το χέρι σου να κατέβω;»
Άπλωσα το χέρι μου ψύχραιμα. Η καρδιά μου φτερούγισε. Τη σταθεροποίησα στο έδαφος.
«Αυτό ήταν το χέρι του Θεού» της είπα κι εκείνη με αγκάλιασε βουρκωμένη
«Σε ευχαριστώ πολύ Chris.»
«Εκείνον ευχαρίστησε. Ξεκινά μία νέα ζωή από σήμερα βράδυ. Δε θα σε αφήναμε να πεθάνεις. Όχι απόψε.»
« Ποιοι δε θα με αφήνατε;»
«Εμείς οι άγγελοι…» ψιθύρισα και την έπιασα αγκαζέ.
Μιλήσαμε για τα προβλήματά μας καθ’ οδόν. Αγοράσαμε παγωτό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι της, την κοίταξα στα μάτια.
«Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να αυτοκτονήσεις, κοίτα το παιδί σου στα μάτια και πες το. Πες πως θέλεις να αυτοκτονήσεις. Κι αν έχεις τα κότσια να το κάνεις μετά από αυτό, θα με απογοητεύσεις.»
Με αγκάλιασε.
«Έλα για φαγητό αύριο το μεσημέρι. Θέλω να γνωρίσεις το παιδί μου.»
«Με μεγάλη μου χαρά! Θα τηλεφωνηθούμε για την ώρα. Άντε τρέχα σπίτι σου. Μη λιώσει το παγωτό! » σχολίασα γελώντας.
Όταν έφτασα σπίτι,άνοιξα ένα τετράδιο και σημείωσα το όνομα Julie. Αυτό ήταν το τετράδιο με τα ονόματα ανθρώπων που είχα βοηθήσει μέχρι τότε και προσευχόμουν γι' αυτούς κάθε βράδυ...
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 28-11-17
κατηγορία:μεταφυσικό,μυστήριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου